Język jest pierwszym i najbardziej złożonym narzędziem, z którego korzysta dana osoba. Jest to najstarszy, najbardziej wszechstronny i definiujący instrument ludzkości. Mała społeczność ludzi nie byłaby w stanie istnieć bez języka, nie mówiąc już o współczesnej cywilizacji. Nic dziwnego, że pisarze science fiction, którzy czasami próbują sobie wyobrazić, jak wyglądałby świat bez gumy, metali, drewna itp., Nigdy nie wyobrażają sobie świata bez języka - taki świat, w naszym rozumieniu tego słowa, po prostu nie może istnieć.
Człowiek z wielką ciekawością podchodzi do wszystkiego, co nie zostało przez niego stworzone (a także stworzone). Język nie jest wyjątkiem. Oczywiście nigdy się nie dowiemy, kto pierwszy pomyślał o tym, dlaczego nazywamy chleb chlebem, a dla Niemców to „brot”. Ale wraz z rozwojem społeczeństwa takie pytania zaczęto zadawać coraz częściej. Wykształceni ludzie zaczęli je umieszczać, od razu próbując - na razie rozumując - znaleźć odpowiedzi. Wraz z pojawieniem się literatury pisanej pojawiła się konkurencja, a zatem krytyka, zwracająca uwagę na wady języka. Na przykład A.S. Puszkin kiedyś odpowiedział na piśmie na krytyczną analizę jednego z jego dzieł, które zawierało 251 twierdzeń.
Za życia Puszkin był często poddawany bezlitosnej krytyce
Stopniowo usystematyzowano reguły językowe, a osoby zaangażowane w tę systematyzację zaczęto - niekiedy wiele lat po śmierci - nazywać lingwistami. Rozbiór języków został oparty na podstawach naukowych z oddziałami, dyscyplinami, szkołami, społecznościami, a nawet ich dysydentami. Okazało się, że lingwistyka może przeanalizować język do cząsteczek morfemów, ale do tej pory nie było możliwe stworzenie spójnego systemu i sklasyfikowanie części języka.
1. Historia językoznawstwa zaczyna się czasem toczyć niemal od czasu pojawienia się pierwszych systemów pisma. Oczywiście językoznawstwo jako nauka pojawiło się znacznie później. Najprawdopodobniej wydarzyło się to około V-IV wieku pne. e., kiedy w starożytnej Grecji zaczęto studiować retorykę. Proces uczenia się obejmował czytanie tekstów różnych przemówień i analizowanie ich pod kątem umiejętności czytania i pisania, stylu, konstrukcji. W pierwszych wiekach naszej ery mi. w Chinach istniały listy hieroglifów, identyczne z obecnymi słownikami, a także zbiory rymów (początek współczesnej fonetyki). Masowe studia nad językami zaczęły pojawiać się w XVI - XVII wieku.
2. Jak dokładna lingwistyka jest nauką, można ocenić na podstawie wieloletnich (i wciąż zakończonych) międzynarodowych dyskusji na temat części mowy. W tej dyskusji tylko rzeczownik pozostał nienaruszony. Prawa do bycia częściami mowy odmówiono zarówno liczbom ilościowym, jak i porządkowym oraz wykrzyknikom, imiesłowy zapisywano w przymiotnikach, a odczasownikowe stały się przysłówkami. Francuz Joseph Vandries, najwyraźniej zrozpaczony, uznał, że istnieją tylko dwie części mowy: imię i czasownik - nie znalazł żadnych zasadniczych różnic między rzeczownikiem a przymiotnikiem. Mniej radykalny był rosyjski językoznawca Aleksander Peszkowski - jego zdaniem wystąpienie składa się z czterech części. Dodał czasownik i przysłówek do rzeczownika i przymiotnika. Akademik Wiktor Vinogradov wyróżnił 8 części mowy i 5 cząstek. I to wcale nie są sprawy minionych dni, było to w XX wieku. Wreszcie Gramatyka akademicka z lat 1952-1954 mówi o 10 częściach mowy, aw tej samej gramatyce z wydania z 1980 roku jest również dziesięć części mowy. Czy prawda narodziła się w sporze? Nie ważne jak to jest! Liczba i nazwy części mowy są zbieżne, ale masa słów wędruje z jednej części mowy do drugiej.
3. Jak w każdej nauce, w językoznawstwie istnieje kilkanaście działów, od językoznawstwa ogólnego do językoznawstwa dynamicznego. Ponadto na przecięciu językoznawstwa z innymi naukami powstało wiele dyscyplin.
4. Istnieje tzw. językoznawstwo amatorskie. Oficjalni, „profesjonalni” lingwiści uważają swoich adeptów za amatorów i często używają słowa „pseudonaukowy”. Sami zwolennicy uważają swoje teorie za jedyne słuszne i zarzucają profesjonalistom trzymanie się ich przestarzałych teorii z powodu ich tytułów naukowych i stanowisk. Studia językowe Michaiła Zadornowa można uznać za typowy przykład lingwistyki amatorskiej. Lingwistów amatorów cechuje chęć szukania rosyjskich korzeni we wszystkich słowach wszystkich języków. Co więcej, korzenie odpowiadające na przykład starożytnym nazwom geograficznym pochodzą ze współczesnego języka rosyjskiego. Kolejną „sztuczką” filologii amatorskiej jest poszukiwanie w słowach ukrytych, „pierwotnych” znaczeń.
Michaił Zadornow w ostatnich latach swojego życia poważnie zajmował się lingwistyką amatorską. Londyn to „łono nad Donem”
5. Chronologicznie pierwszym przedstawicielem lingwistyki amatorskiej był najprawdopodobniej akademik Alexander Potebnya. Ten główny teoretyk językoznawstwa XIX wieku, obok wybitnych prac z zakresu gramatyki i etymologii słowa, był autorem prac, w których dość swobodnie zinterpretował motywy zachowań postaci baśniowych i mitologicznych. Ponadto Potebnya połączył słowa „los” i „szczęście” ze słowiańskimi wyobrażeniami o Bogu. Teraz naukowcy delikatnie nazywają naukowca niezwykłą osobą wyłącznie z szacunku dla jego naukowych zasług.
Alexander Potebnya uważał się za Wielkiego Rosjanina, a dialekt Małoruski był dialektem. Na Ukrainie nikomu to nie przeszkadza, bo Potebnya pracował w Charkowie, czyli jest Ukraińcem
6. Dźwiękowe aspekty języka są badane przez fonetykę. Jest to zwykle wysoko rozwinięta gałąź językoznawstwa. Założyciel rosyjskiej fonetyki jest uważany za naukowca o pięknym fonetycznie nazwisku dla ucha Rosjanina Baudouina de Courtenay. To prawda, że imię wielkiego akademika było naprawdę po rosyjsku: Iwan Aleksandrowicz. Oprócz fonetyki był dobrze zorientowany w innych aspektach języka rosyjskiego. Przykładowo, przygotowując się do publikacji nowego wydania słownika Dahla, wprowadził do niego wulgarne obelżywe słownictwo, za które był bezlitośnie krytykowany przez kolegów - nie myśleli o tak rewolucyjnych redakcjach. Pod kierownictwem Baudouina de Courtenaya pracowała cała szkoła naukowców, która w zasadzie zdeptała dziedzinę fonetyki. Dlatego też, aby przetrwać, współcześni naukowcy badający zjawiska dźwiękowe w języku muszą deklarować słowa takie jak „północA”, „południeA”, „pojemność” itp. Jako normę językową - ludzie pracują, studiują.
7. Życie IA Baudouina de Courtenay jest interesujące nie tylko ze względu na jego ogromny wkład w językoznawstwo. Naukowiec zajmował się polityką. Był nominowany na stanowisko prezydenta niepodległej Polski. W wyborach, które odbyły się w 1922 roku w trzech turach, Baudouin de Courtenay przegrał, ale tak było najlepiej - wkrótce zginął prezydent elekt Gabriel Narutowicz.
I. Baudouin de Courtenay
8. Gramatyka bada zasady łączenia słów ze sobą. Pierwszą książkę o gramatyce języka rosyjskiego wydał po łacinie Niemiec Heinrich Ludolph. Morfologia bada, jak słowo zmienia się, aby „dopasować się” do zdania sąsiadów. Sposób łączenia słów w większe struktury (frazy i zdania) uczy się składni. A pisownia (ortografia), chociaż czasami nazywana jest sekcją lingwistyki, jest w rzeczywistości zatwierdzonym zestawem reguł. Normy współczesnej gramatyki języka rosyjskiego zostały opisane i ustalone w wydaniu z 1980 roku.
9. Leksykologia zajmuje się znaczeniem słów i ich kombinacjami. W leksykologii jest jeszcze co najmniej 7 „-logii”, ale tylko stylistyka ma praktyczne znaczenie w życiu codziennym. Ta sekcja bada konotacje - ukryte, ukryte znaczenia słów. Koneser rosyjskiej stylistyki nigdy - bez oczywistych powodów - nie nazwie kobiety „kurczakiem” czy „owcą”, bo po rosyjsku te słowa w odniesieniu do kobiet mają negatywną konotację - głupią, głupią. Chińska stylistka będzie również nazywać kobietę „kurczakiem” tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne. Czyniąc to, będzie miał na uwadze niską odpowiedzialność społeczną opisywanego. „Owca” w języku chińskim to symbol doskonałego piękna. W 2007 r. Szef jednej z dzielnic w Ałtaju, nieznajomość stylistyki, kosztował 42 000 rubli. Na spotkaniu nazwał przewodniczącego rady sołectwa „kozłem” (w wyroku jest napisane: „jedno ze zwierząt gospodarskich, którego imię ma wyraźnie obraźliwe konotacje”). Pozew wójta został zaspokojony przez sąd grodzki, a poszkodowany otrzymał 15 000 odszkodowań za szkody moralne, państwo otrzymało 20 000 grzywny, a sąd zadośćuczynił 7 000 rubli tytułem kosztów.
10. Leksykologię można nazwać biednym krewnym w rodzinie działów językoznawstwa. Fonetyka i gramatyka mają solidnych starszych krewnych szybujących gdzieś na niebiańskich wyżynach - odpowiednio fonetyka teoretyczna i gramatyka teoretyczna. Nie schylają się do codzienności banalnych stresów i przypadków. Ich zadaniem jest wyjaśnienie, jak i dlaczego wszystko, co istnieje w języku, okazało się. I jednocześnie ból głowy większości studentów filologii. Leksykologia teoretyczna nie istnieje.
11. Wielki rosyjski naukowiec Michaił Wasiliewicz Łomonosow dokonał odkryć nie tylko w naukach przyrodniczych. Zauważył też siebie z językoznawstwa. W szczególności w „gramatyce rosyjskiej” był pierwszym lingwistą, który zwrócił uwagę na kategorię płci w języku rosyjskim. Ogólną tendencją w tamtym czasie było przypisywanie przedmiotów nieożywionych środkowemu rodzajowi (i na tym polegał postęp, gdyż w gramatyce rodzaju Smotritsa było 7 rodzajów). Łomonosow, który w zasadzie nie chciał wpychać języka w schematy, rozważał przypisywanie nazw przedmiotów bez motywacji płci, ale rozpoznał panującą realia języka.
M.V. Lomonosov stworzył bardzo rozsądną gramatykę języka rosyjskiego
12. Praca bardzo osobliwych językoznawców została opisana w „Dystopii 1984” George'a Orwella. Wśród organów rządowych tego fikcyjnego kraju istnieje departament, którego tysiące pracowników codziennie usuwają „niepotrzebne” słowa ze słowników. Jeden z pracujących w tym dziale logicznie tłumaczył konieczność swojej pracy tym, że język absolutnie nie potrzebuje wielu synonimów tego słowa, np. „Dobry”. Po co te wszystkie „godne pochwały”, „chwalebne”, „rozsądne”, „wzorowe”, „urocze”, „godne” itd., Skoro pozytywną cechę przedmiotu lub osoby można wyrazić jednym słowem „plus”? Siłę lub znaczenie jakości można podkreślić bez używania słów typu „doskonała” lub „genialny” - wystarczy powiedzieć „plus-plus”.
1984: Wojna to pokój, wolność to niewolnictwo, a w języku jest wiele niepotrzebnych słów
13. We wczesnych latach dwudziestych XIX wieku w językoznawstwie rosyjskim toczyła się ożywiona dyskusja, chociaż było wówczas bardzo niewielu lingwistów. Ich rolę odegrali pisarze. Nikolai Karamzin zaczął wprowadzać wymyślone przez siebie słowa do języka swoich dzieł, kopiując podobne słowa z języków obcych. To właśnie Karamzin wymyślił słowa „woźnica” i „bruk”, „przemysł” i „człowiek”, „pierwszorzędny” i „odpowiedzialność”. Taka kpina z języka rosyjskiego rozgniewała wielu pisarzy. Pisarz i admirał Aleksander Szyszkow stworzył nawet specjalne stowarzyszenie, które miało opierać się innowacjom, angażując w to autorytatywnego pisarza, takiego jak Gabriel Derzhavin. Karamzina z kolei poparli Batiuszkow, Dawidow, Wiazemski i Żukowski. Wynik dyskusji jest dziś oczywisty.
Nikolay Karamzin. Aż trudno uwierzyć, że słowo „wyrafinowanie” pojawiło się w języku rosyjskim tylko dzięki niemu
<14. Kompilator słynnego „Słownika objaśniającego żywego wielkiego języka rosyjskiego” Vladimir Dal nie był z zawodu językoznawcą ani nawet nauczycielem literatury, chociaż jako student uczył rosyjskiego. Najpierw Dahl został oficerem marynarki, a następnie ukończył wydział medyczny Uniwersytetu w Dorpat (obecnie Tartu), pracował jako chirurg, urzędnik państwowy i przeszedł na emeryturę dopiero w wieku 58 lat. Jego praca nad „Słownikiem wyjaśniającym” trwała 53 lata. [caption id = "załącznik_5724" align = "aligncenter" width = "618"]
Vladimir Dal był na służbie przy łóżku umierającego Puszkina do ostatniej chwili [/ caption]
15. Automatyczne tłumaczenia wykonywane nawet przez najnowocześniejszych tłumaczy są często niedokładne, a nawet nie wywołują śmiechu, ponieważ tłumacz działa nieprawidłowo lub brakuje mu mocy obliczeniowej. Nieścisłości są spowodowane słabą bazą opisową współczesnych słowników. Tworzenie słowników, które w pełni opisują słowa, ich znaczenie i przypadki użycia to ogromna praca. W 2016 roku w Moskwie ukazało się drugie wydanie Explanatory Combinatorial Dictionary, w którym słowa zostały opisane z maksymalną kompletnością. W efekcie w wyniku pracy dużego zespołu lingwistów udało się opisać 203 słowa. Francuski słownik o podobnej kompletności, opublikowany w Montrealu, opisuje 500 słów, które mieszczą się w 4 tomach.
Ludzie są przede wszystkim winni nieścisłości w tłumaczeniu maszynowym
