Michaił Zoszczenko (1894 - 1958) był jednym z wielkich pisarzy rosyjskich XX wieku. Człowiek, który przeszedł przez pierwszą wojnę światową i wojnę domową i został poważnie ranny, nie dał się rozgoryczać nagłej nowej ery. Ponadto oficer armii carskiej akceptował i wspierał zmiany, jakie zaszły w kraju po Wielkiej Październikowej Rewolucji Socjalistycznej.
Zoshchenko słusznie uważał, że do budowy nowego państwa potrzeba nowych ludzi. W swoich pracach piętnował cechy odziedziczone przez Rosję Sowiecką po Rosji carskiej. Pisarz gorąco spierał się z kolegami, którzy uważali, że konieczne jest podniesienie materialnych podstaw socjalizmu, a zmiany w duszach ludzi przyjdą same. Nie możesz zmienić „skrzynek” dla swojej duszy - argumentował Zoshchenko w takich sporach z kolegami.
Zoshchenko wszedł do literatury i jako twórca specjalnego, niepowtarzalnego języka prezentacji. Pisarze przed nim potrafili wprowadzić do narracji różne dialekty, żargony, argos itp., Ale tylko Zoszczenko osiągnął takie mistrzostwo w prezentacji mowy potocznej, że jego bohaterowie opisywali się niekiedy jednym potocznym zwrotem.
Los pisarza okazał się smutny. Niesprawiedliwie zniesławiony przez władze partyjne, podkopując jego zdrowie, zmuszony był czerpać wszelkie zarobki i przyjmować wszelką pomoc, zamiast dawać czytelnikom nowe arcydzieła swojego wspaniałego humoru ...
1. Sądząc po zeszytach Zoshchenko, pisanych od dzieciństwa, w wieku 7 - 8 lat. Początkowo pociągała go poezja, aw 1907 roku napisał swoje pierwsze opowiadanie „Płaszcz”. Zoshchenko zaczął się ukazywać po rewolucji, począwszy od 1921 roku. Rękopisy zawierają kilka opowiadań napisanych w latach 1914-1915.
2. Z tych samych zeszytów można dowiedzieć się, że Michaił Zoszczenko został skazany na śmierć, 6 razy aresztowany, 3 razy pobity i dwukrotnie próbował popełnić samobójstwo.
3. W dzieciństwie Zoshchenko przeżył ciężki szok psychiczny - po śmierci ojca udał się z matką po emeryturę, ale spotkał się z okrutną reprymendą urzędnika. Misza był tak zmartwiony, że do końca życia miał problemy psychiczne. Podczas zaostrzeń choroby po prostu nie mógł połykać jedzenia, stał się nietowarzyski i zły. Miał po prostu obsesję na punkcie samowystarczalności, wysiłków woli, uzdrowienia. Jeśli w młodości niewiele osób zwróciło uwagę na tę obsesję, to na starość uczyniła komunikację z Zoshchenko prawie nie do zniesienia. Opowieść „Przed wschodem słońca”, która stała się poważnym powodem krytyki pisarza, pełna jest pseudonaukowych dyskursów na temat samouzdrawiania z odniesieniami do autorytetów w psychologii i fizjologii. W ostatnich latach życia Zoshchenko opowiadał wszystkim, jak sam leczył chorobę psychiczną, a na krótko przed śmiercią, zapraszany na obiad, chwalił się, że może przyjmować niewielkie ilości jedzenia.
4. Zoshchenko przez pewien czas pracował jako instruktor w hodowli królików i kurczaków w PGR Mankovo pod Smoleńskiem. Jednak była to zima 1918/1919 r., Ze względu na racje żywnościowe ludzie dostawali pracę, a nie na takie stanowiska.
5. W 1919 roku Michaił wstąpił do Pracowni Literatury, gdzie jego mentorem był Korney Czukowski. Zgodnie z programem lekcje rozpoczęły się od krytycznych recenzji. Zoshchenko w krótkim zarysie dokonał krótkich uzupełnień nazwisk pisarzy i tytułów dzieł. W. Majakowski nazywany jest „poetą ponadczasowości”, A. Blok - „tragicznym rycerzem”, a dzieła Z. Gippiusa - „poezją ponadczasowości”. Nazwał Lilyę Brik i Chukovsky „farmaceutami literackimi”.
"Farmaceuta literacki" Korney Czukowski
6. W Pracowni Literatury Zoshchenko studiował pod kierunkiem Vladimira Poznera Sr., ojca słynnego dziennikarza telewizyjnego. Starszy Pozner nie miał wtedy nawet 15 lat, ale według wspomnień „studentów” (jak ich nazywał Czukowski) był duszą firmy i bardzo zdolnym pisarzem.
7. Obyczaje w Studio były bardzo demokratyczne. Kiedy Chukovsky poprosił swoich podopiecznych o napisanie esejów o poezji Nadsona, Zoshchenko przyniósł mu parodię krytycznych artykułów nauczyciela. Chukovsky uznał zadanie za wykonane, chociaż nieco później Zoshchenko zdał esej.
8. Zoshchenko zgłosił się na ochotnika do pierwszej wojny światowej. Po ukończeniu szkoły chorążych na froncie niemal natychmiast otrzymał dowództwo kompanii, a następnie batalionu. Został nagrodzony czterokrotnie. Podczas walk Zoshchenko został zagazowany. To zatrucie wpłynęło na pracę serca.
9. Zgodnie z dobrze znanym rozkazem nr 1 Rządu Tymczasowego wszystkie stanowiska w armii stały się obieralne. Żołnierze wybrali kapitana sztabu Zoshchenko ... lekarza pułkowego - mieli nadzieję, że miły kapitan sztabu wyda im więcej zwolnień lekarskich. Jednak żołnierze nie przeliczyli się.
10. Ogromnym sukcesem były humorystyczne historie czytane przez Zoszczenkę w Domu Sztuki, do którego przeniosło się Studio. Już następnego dnia historie zostały posortowane w cytaty, a w całym Domu Sztuki słyszano tylko o „zakłócaniu zamieszek”, „przewracaniu się”, „fajnych spodniach” i uniwersalnym frazie „NN - wow, ale drań!”
11. Podczas pisania na maszynie i druku pierwszej książki Zoszczenki, „Opowieści Nazara Iljicza o panu Sinebryukhov”, robotnicy typograficzni śmiali się tak głośno, że część wydania książki została zapakowana w okładki książki K. Derzhavina „Treatises on the Tragic”. 
12. Wśród pisarzy lat dwudziestych modne było jednoczenie się w kręgach, stowarzyszeniach itp. Michaił Zoshchenko był członkiem koła Braci Serapionów wraz z Konstantinem Fedinem, Wsiewołodem Iwanowem i innymi znanymi w przyszłości pisarzami.
13. Gdy tylko sytuacja gospodarcza w ZSRR zaczęła się poprawiać i wznowiono wydawanie książek, Zoshchenko stał się jednym z najpopularniejszych pisarzy. Ścigali go przedstawiciele wydawnictw, książki wyprzedały się błyskawicznie. W 1929 roku ukazały się jego pierwsze zebrane prace.
14. Zoshchenko nie podobało się, gdy fani rozpoznali go na ulicy i zadawali pytania. Zwykle tłumaczył się, że naprawdę wyglądał jak pisarz Zoshchenko, ale jego nazwisko było inne. Popularnością Zoshchenko cieszyły się „dzieci porucznika Schmidta” - ludzie podszywający się pod niego. Policji można było dość łatwo pozbyć się, ale pewnego dnia Zoshchenko zaczął otrzymywać listy od prowincjonalnej aktorki, z którą miał rzekomo romans podczas rejsu po Wołdze. Kilka listów, w których pisarz przekonywał piosenkarza o oszustwie, nie zmieniło sytuacji. Musiałem wysłać temperamentnej pani zdjęcie.
15. Obyczajowość epoki: do mieszkania Zoszczenki wprowadzono kolejnych lokatorów - u pisarza, który cieszył się ogólnounijną popularnością, znaleziono nadwyżki metrów kwadratowych. ZhAKT (ówczesny odpowiednik ZhEK) został nazwany na cześć A. Gorkiego, a wielki pisarz, który wówczas mieszkał na wyspie Capri, bardzo polubił twórczość Zoshchenko. Napisał list do „Petrela Rewolucji”. Gorky napisał list do ZhAKT, w którym podziękował za nadanie organizacji swojego imienia i poprosił, aby nie gnębił mieszkającego w domu słynnego pisarza. Przeniesieni lokatorzy wrócili do domu w dniu, w którym ZhAKT otrzymał list od Gorkiego.
16. Żona M. Zoszczenki, Wera, była córką carskiego oficera iw 1924 r. Została „wyrzucona” z uczelni, mimo że wstąpiła na uniwersytet za mąż za kapitana sztabowego armii carskiej. Szczupła, rozmowna, zwinna blondynka nazwała swojego męża niczym innym jak „Michaiłem”.
17. W 1929 r. Leningradzka „Evening Krasnaya Gazeta” przeprowadziła ankietę, chcąc dowiedzieć się, kto jest najbardziej ukochaną i sławną osobą w mieście. Zoshchenko wygrał.
18. Wraz z pojawieniem się literackiej sławy i tantiem, rodzina Zoshchenko przeprowadziła się do dużego mieszkania i urządził je stosownie do swoich dochodów. Pisarz Wiktor Szkłowski, odwiedzając Zoszczenkę, zobaczył antyczne meble, obrazy, porcelanowe figurki i figi, wykrzyknął: „Palm!”. i dodał, że dokładnie taka sama sytuacja istnieje w domach drobnomieszczaństwa, bezlitośnie biczowanych przez Zoszczenkę. Pisarz i jego żona byli bardzo zawstydzeni.
19. O popularności Zoszczenki świadczą słowa Majakowskiego: „I to jej przyciąga wzrok / Jaki Zoszczenko wychodzi za mąż”.
20. Na co dzień Zoshchenko wyglądał na nudnego, a nawet smutnego. Nigdy nie żartował, a nawet mówił poważnie o zabawnych rzeczach. Poeta Michaił Kolcow uwielbiał organizować spotkania w domu z pisarzami humorystycznymi, ale nawet u nich trudno było wydobyć z Zoshchenko choćby słowo. Po jednym z takich spotkań, w specjalnym albumie, który Kolcow prowadził, aby żartownisie zapisywali swoje szczególnie udane perły, znajduje się napis ręką Zoshchenko: „Byłem. Milczał przez 4 godziny. Odszedł".
21. Mikhail Zoshchenko występował, podobnie jak współcześni humorystowie, z koncertami. Jego zachowanie przypominało mu też Siemiona Altowa - opowiadania czytał absolutnie bez intonacji, poważnie i beznamiętnie.
22. To Michaił Zoshchenko przetłumaczył powieść fińskiej Mayi Lassili „Behind the Matches”, która została wykorzystana do zrobienia znakomitego filmu w ZSRR.
23. Podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Michaił Zoszczenko próbował zgłosić się na ochotnika na front, ale został odrzucony ze względów zdrowotnych. Na rozkaz został ewakuowany z zablokowanego Leningradu do Ałma-Aty. Już w 1943 roku wrócił do Moskwy, pracował dla pisma Krokodil i pisał sztuki teatralne.
24. Prześladowania, które wybuchły przeciwko M. Zoshchenko i A. Achmatowej w 1946 r. Po wydaniu sierpniowego dekretu w sprawie czasopism „Zvezda” i „Leningrad”, nie przynoszą uznania władzom sowieckim. Nie chodzi nawet o masową krytykę - sami pisarze sobie na to pozwolili, a nie. Zoshchenko został oskarżony o ukrywanie się na tyłach w czasie wojny i pisanie paszkwilami na temat sowieckiej rzeczywistości, choć wiadomo było, że został wyprowadzony z Leningradu na rozkaz, a opowiadanie „Przygody małpy”, w którym rzekomo oczerniał sowiecką rzeczywistość, zostało dzieci. Dla aparatczyków w walce z organizacją Partii Leningradzkiej każdy łyk okazał się w szeregu, a Achmatowa i Zoshchenko stali się jak ziarenka piasku uwięzione między zębatkami wielkiego mechanizmu. Dla Michaiła Zoshchenko prześladowania i faktyczna ekskomunika z literatury były jak strzał w świątynię. Po wydaniu dekretu żył jeszcze 12 lat, ale były to lata cichego wymierania. Miłość narodowa bardzo szybko przeszła w narodowe zapomnienie. Tylko bliscy przyjaciele nie opuścili pisarza.
25. Na kilka miesięcy przed śmiercią Zoshchenko Czukowski przedstawił go młodemu pisarzowi. Pożegnalne słowa Michaiła Michajłowicza skierowane do młodego kolegi brzmiały następująco: „Literatura jest produkcją niebezpieczną, równą szkodliwości dla produkcji białego ołowiu”.
