Ocena dowolnego okresu historycznego jest niewdzięcznym zadaniem. Sądząc ze wspomnień wojennych podwójnie niewdzięczne. Przestudiowawszy dostateczną liczbę notatek i wspomnień, można uogólnić - im wyższy tytuł i pozycja autora, tym czyściej i prościej wygląda wojna w jego pamiętnikach. Marszałkowie działają przynajmniej dywizjami, a częściej armiami. Nie siedzą w zamarzniętych lub mokrych okopach, a ich życie jest stosunkowo rzadko bezpośrednio zagrożone.
A dla niektórych poruczników piechoty wojna to niekończąca się krew, brud i te notoryczne „trzy ataki”. Są też dowódcami, którzy rzucają ich do ataku na niepohamowaną obronę, którzy nie zapewniają zapasu żywności ani amunicji, a po prostu nie pozwalają im spać.
Obie mają rację - chodzi o punkt widzenia. Dla generała atak kompanii na wysokość jest być może działającym zwiadem lub sposobem na otwarcie wrogich punktów ostrzału. Dla porucznika (jeśli ma szczęście przeżyć ten atak) jest to bezsensowna (z jego punktu widzenia) maszynka do mięsa.
W dobie pierestrojki głasnosti teza „wypełniona zwłokami” została rzucona do użytku. Georgy Konstantinovich Zhukov (1896 - 1974) przypisuje się cytatowi: „Kobiety rodzą nowe”. Jakby więcej żołnierzy postawiłoby na rzecz Zwycięstwa, to nie szkoda. Staraniem różnych publicystów i pisarzy z Żukowa usiłowali uczynić głównego rzeźnika wojny. A JV Stalin docenił go za to, że Żukow nie liczyłby się z ofiarami, gdyby coś się stało. A dowódca przypisywał swoje porażki innym i przywłaszczał sobie zwycięstwa innych ludzi. A zaakceptował paradę zwycięstwa tylko dlatego, że Stalin bał się dosiąść konia. I przypomniano jeszcze przedwojenną, charakterystyczną dla Rokossowskiego, tę, w której „nie jest zdolna do pracy sztabowej”.
W rzeczywistości dokumenty pokazują, że Żukow wielokrotnie karał dowódców wojskowych, którzy nie liczyli się ze stratami. Tak, w krytycznych dniach 1941-1942 Stalin nie zatkałby dziur na frontach Żukowem, gdyby nie liczył się ze stratami, bo bywały tygodnie, kiedy nawet Stalin uważał rezerwy Armii Czerwonej za dywizje. A w warunkach przygotowanych operacji, dysponując siłą ognia i rezerwami, Żukow wykazał się wybitnymi umiejętnościami dowódcy. Jego jedyną decyzją, którą można nazwać bezsensowną, a nawet głupią, był notoryczny atak na Wzgórza Seelow z oświetlonymi reflektorami. Ale nawet ona nie przeszkadza w uznaniu G.K. Żukowa za jednego z najlepszych dowódców Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.
1. Droga Georgija Żukowa do pałeczki marszałka rozpoczęła się 7 sierpnia 1915 r., Kiedy został wcielony do armii rosyjskiej. Trwała pierwsza wojna światowa. Żukow mógł pójść do szkoły chorążych - ukończył czteroletnią szkołę - ale zdecydował się nie wspominać o edukacji i został powołany jako szeregowiec.
2. Zaczynając karierę wojskową jako szeregowiec, Żukow konsekwentnie piął się po szczeblach kariery. Nie tracąc ani jednego stopnia, w 1939 został dowódcą korpusu, a rok później, wraz z wprowadzeniem nowych stopni, generałem armii.
3. Klęska Japończyków pod Khalkhin Gol na tle bitew Wielkiej Wojny Ojczyźnianej może wyglądać na drobną operację. Jednak w armii, mimo że teraz był to Czerwony, nadal pamiętali upokarzające porażki z lat 1904 - 1905 i spodziewali się zderzenia z alarmem. Żukow dowodził wojskami radzieckimi i odniósł zwycięstwo, po czym rząd japoński zażądał zawieszenia broni.
Na Khalkhin Gol
4. Po Chalkhin-Gol, Żukow był pierwszym z głównych dowódców wojskowych, który zadeklarował, że czołgi BT, ze względu na ich rozmieszczenie - zbiorniki benzyny znajdowały się na rufie od szczytu kadłuba - są wyjątkowo niebezpieczne dla pożaru. W tym czasie BT były głównymi czołgami Armii Czerwonej.
5. W 1940 r. Żukow dowodził wojskami radzieckimi w operacji zajęcia Bukowiny. Zgodnie z umową armia rumuńska musiała się wycofać bez usuwania sprzętu transportowego i przemysłowego. Dowiedziawszy się, że Rumuni wciąż próbują coś wyciągnąć, Żukow z własnej inicjatywy. zablokował mosty nad Prut dwoma powietrznymi siłami szturmowymi, otrzymując pochwały Stalina. W Kiszyniowie Żukow otrzymał defiladę wojsk radzieckich z rąk generała porucznika W. Boldina.
6. Podczas operacyjnych gier strategicznych w 1941 roku Żukow pokazał się dobrze, pokonując wojska dowodzone przez osławionego późniejszego generała armii D. Pawłowa. Podczas odwrotu Żukow powstrzymywał przełomy wojsk wroga, gromadząc rezerwy na flance przełomowego klina. Gdy otaczający kontratak stał się widoczny, pośrednicy przestali grać. Na podstawie wyników igrzysk i spotkania Żukow został mianowany szefem Sztabu Generalnego.
7. Już w pierwszych dniach Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Żukow zorganizował potężny kontratak na nacierające wojska hitlerowskie pod Dubnem. Niemcy zostali zmuszeni do zatrzymania się i rozpoczęcia przekazywania rezerw, aby pomóc oddziałom pierwszego rzutu. Sukces kontrataku okazał się częściowy - oddziały Armii Czerwonej nie miały czasu na pełną koncentrację, a Niemcy zdominowali powietrze. Niemniej jednak udało się wygrać kilka dni, które w 1941 roku były na wagę złota.
8. Pod koniec lipca 1941 r. G. Żukow został usunięty ze stanowiska Szefa Sztabu Generalnego i powołany do dowodzenia Frontem Rezerwowym. Front został utworzony w celu odcięcia występu Elnińskiego z linii frontu. Operacja została przeprowadzona pomyślnie z punktu widzenia nauk wojskowych - półka została odcięta od okupowanego terytorium. Ale Niemcom udało się wycofać większość żołnierzy i cały ciężki sprzęt, więc Armia Czerwona nie zdobyła niczego poza terytorium. Niemniej była to pierwsza aktywna operacja ofensywna Armii Czerwonej w czasie wojny.
9. Żukow naprawdę uratował Leningrad przed schwytaniem w ruchu. Ale nie przez jego dowództwo wojsk Frontu Leningradzkiego jesienią 1941 roku, ale wcześniej, kiedy przeniósł 1 Dywizję Pancerną i 10 Korpus Zmechanizowany do Leningradu. Dla Niemców pojawienie się tych jednostek w rejonie przełomu było zaskoczeniem.
10. G.K Zhukov odegrał ważną rolę w kontrofensywie Armii Czerwonej pod Moskwą. Co więcej, niezależnie od tego, dokąd wysłała go kwatera główna, wymagania dla dowództwa były w przybliżeniu identyczne: zawężać front ofensywy, nie atakować czołowych osad, nie atakować fortyfikacji polowych wroga (Niemcy po rozkazaniu Hitlera wycofywali się w mniej lub bardziej zorganizowany sposób na przygotowane linie ). I praktycznie wszyscy dowódcy zgrzeszyli takimi działaniami.
Przed kontrofensywą pod Moskwą
11. Od ponad 30 lat krytykuję dowódcę za przeprowadzenie operacji Rzhev-Vyazemskaya. Głównym zarzutem było to, że trzeba było zebrać wojska w jedną pięść i uderzyć wroga z całej siły. Historia wojskowa, podobnie jak jej cywilna siostra, nie lubi trybu łączącego. Ale jest dobry odpowiednik operacji Rzhev-Vyazemskaya. Wiosną 1942 roku wojska zebrane w jednej pięści naprawdę uderzyły wroga z całej siły. W rezultacie Niemcy odcięli przełom, przechwycili komunikację i pokonali fronty południowe i południowo-zachodnie, docierając do Wołgi i Kaukazu. A podczas operacji Rzhev-Vyazemskaya Moskwa była za Żukowem.
12. Na początku września 1942 r. Żukow został pierwszym zastępcą komisarza obrony i wysłany do Stalingradu - miasto mogło upaść w ciągu kilku godzin. Nie tylko bohaterstwo jego obrońców pomogło w obronie Stalingradu. Żukow i K. Moskalenko organizowali jesienią ataki na wroga na północny zachód od miasta, uniemożliwiając Niemcom skoncentrowanie wszystkich sił na strajkach w mieście.
13. Przez całą drugą połowę 1943 r. G. Żukow koordynował działania frontów, które najpierw pokonały wroga nie w Wybrzeżu Kurskim, a następnie wyrzuciły go z powrotem nad Dniepr.
14. W 1916 r. G. Zhukov doznał kontuzji mózgu. Po raz drugi był wstrząśnięty ostrzałem w 1943 roku podczas przygotowań do bitwy pod Kurskiem. Potem Żukow był praktycznie głuchy na jedno ucho.
15. W kwietniu 1944 r., Po serii udanych operacji na prawym brzegu Ukrainy, Żukow został pierwszym posiadaczem Orderu Zwycięstwa.
16. Nie było wyścigu IS Koneva i G. Żukowa o zdobycie Berlina. Wojska Koniewa, z pomocą szybko, ale dobrze przygotowanej obrony, nie wpuściły niemieckich rezerw do Berlina, zadając im ciężkie straty. Zdobycie Berlina przez Żukowa było następstwem sytuacji operacyjnej.
17.> To G. Żukow 8 maja 1945 r. Przyjął kapitulację nazistowskich Niemiec w Berlinie. Po zwycięstwie Żukow został szefem wojskowej i cywilnej administracji Berlina oraz dowódcą Zgrupowania Sił Radzieckich w Niemczech.
18. W latach 1946 - 1952 Żukow był w niełasce. Zarzucano mu bonapartyzm i, delikatnie mówiąc, nadmierność w eksporcie trofeów z Niemiec. Marszałek Zwycięstwa został wysłany, aby dowodzić najpierw Odessą, a następnie okręgiem wojskowym Ural.
19. Rozkaz, zgodnie z którym policjanci z Odessy i pomagające im wojsko otrzymali prawo rozstrzeliwania podejrzanych o bandytyzm, najprawdopodobniej nigdy nie istniał. Mimo to przestępczość w Odessie została szybko stłumiona, a Żukow otrzymał później odznakę „doskonałości w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych”. Prawdopodobnie Żukow był po prostu w stanie nawiązać skuteczną współpracę między policją a wojskiem.
20. Powrót Georgy Konstantinovicha do Moskwy nastąpił po śmierci Stalina. Został wiceministrem obrony i wybrany do Komitetu Centralnego KPZR. W 1955 roku Żukow został ministrem obrony. Jednak trzy lata później nastąpiła kolejna, ostatnia hańba - został oskarżony o awanturnictwo i polityczną niewypłacalność i został zwolniony. Po śmierci N. Chruszczowa nastąpiła rehabilitacja, ale marszałek nigdy nie wrócił do władzy.
N. Chruszczow nie zapomniał nikomu o dobru
21. W 1965 roku G. Żukow został zaproszony na uroczyste spotkanie poświęcone 20. rocznicy Zwycięstwa. Publiczność powitała pojawienie się marszałka niekończącą się owacją. Wydaje się, że takie przyjęcie przeraziło Biuro Polityczne i osobiście Leonida I. Breżniewa, a Żukow nie był już zapraszany na ważne wydarzenia.
22. W ostatnich latach życia Żukow pisał wspomnienia, spotykał się z dziennikarzami i czytelnikami, walczył z licznymi chorobami. Marszałek zmarł 18 czerwca 1974 r. Po około miesiącu leżenia w śpiączce.
23. Żukow miał poważny związek z 4 kobietami, miał 3 córki. Georgy Konstantinovich ożenił się tylko dwukrotnie.
Z żoną Galiną i córkami
24. Przez 15 lat G. Żukow był jedynym czterokrotnym bohaterem Związku Radzieckiego w historii.
25. Żukow jest bohaterem kilkudziesięciu filmów fabularnych i seriali telewizyjnych. Najczęściej jego rolę grał Michaił Uljanow (ponad 20 filmów). Ponadto wizerunek marszałka zwycięstwa uosabiali Władimir Mienszow, Fiodor Blazhevich, Valery Afanasyev, Alexander Baluev i inni aktorzy.
