Wierszowa powieść „Eugeniusz Oniegin” stała się prawdziwą rewolucją w literaturze rosyjskiej. A z punktu widzenia fabuły, języka i sposobu wyrażania siebie autora „Eugeniusz Oniegin” nie ma odpowiedników w literaturze rosyjskiej. Wystarczy przeczytać utwory poetyckie stworzone przez poprzedników Puszkina, aby zrozumieć, że wszystkie tezy o rozwoju literatury rosyjskiej, cenionej przez sowietów, przede wszystkim krytykę, są niczym innym jak trafnym dowodem na z góry określony wynik.
Praca napisana - oczywiście nie bez zastrzeżeń - żywym językiem znacznie różniła się od dostępnych już przykładów. Krytycy, którzy dość niejednoznacznie postrzegali „Eugeniusza Oniegina”, winili Puszkina za takie rzeczy, jak łączenie w jednym wersie słów „chłop” i „triumfujący” - wspólnego słowa, zgodnie z koncepcjami ówczesnej poezji, nie można łączyć z wysokim czasownikiem „triumfować”. Zwrot „mroźny pył do posrebrzania jego bobrowego kołnierza” w ogóle nie mógł być użyty w poezji, bo obroża bobra to rzecz wulgarna, nie nosili go ani Orestes, ani Zeus, ani Achilles.
Pięć rubli za rozdział + 80 kopiejek za wysyłkę. Gdyby Stephen King dokładnie przestudiował historię literatury rosyjskiej, byłby najbogatszy
„Eugeniusz Oniegin” stał się przełomem zarówno pod względem fabularnym, jak i własnym językiem oraz tego, że autor, opisując bohaterów, nie stroni od wyrażenia swojej opinii. Puszkin nie tylko nakreślił pewną fabułę, ale także uzasadnił jej rozwój, psychologicznie wyjaśnił działania bohaterów. A cała konstrukcja autora opiera się na potężnej podstawie wiedzy o życiu codziennym, której sztywne zasady niewiele przyczyniły się do niezależnego zachowania bohaterów. Oto potrzeba Oniegina, aby udać się do wioski, i „jestem oddany innemu” i „Miłość minęła, pojawiła się muza”. A jednocześnie Puszkin chciał pokazać, że wola człowieka coś znaczy. Szczególnie wyraźnie widać to w wierszach, które są niejako epitafium dla Lenskiego.
Oto kilka faktów, które mogą pomóc lepiej zrozumieć jedno z największych dzieł literatury rosyjskiej i historię jego powstania:
1. Puszkin nie miał pomysłu na fabułę „Eugeniusza Oniegina”. W jednym z listów skarży się, że Tatiana „uciekła” z nim - wyszła za mąż. Niemniej talent poety jest tak wielki, że dzieło wygląda solidnie, jak monolit. Charakterystyczny „zbiór kolorowych rozdziałów” Puszkina nawiązuje do chronologii publikacji, ponieważ każdy rozdział został opublikowany oddzielnie.
2. Opłata AS Puszkina za powieść wierszowaną wynosiła 12 000 rubli. Oznacza to, że za każdą linię (jest ich nieco ponad 7500) poeta otrzymał około 1,5 rubla. Trudno jest obliczyć dokładny ekwiwalent zarobków Puszkina w dzisiejszych rublach - zarówno ceny, jak i koszty były różne. Gdybyśmy wzięli udział w cenach prostych artykułów spożywczych, teraz Puszkin otrzymałby około 11-12 milionów rubli. Napisanie powieści zajęło poecie ponad 7 lat.
3. Często można spotkać się z twierdzeniem, że Puszkin bardzo dobrze opisał dokładnie codzienną stronę szlacheckiego życia tamtych lat. Belinsky pisał o powieści w ogóle jako o encyklopedii rosyjskiego życia. Wprawdzie opisów codzienności Eugeniusza Oniegina jest wystarczająco dużo, ale już pół wieku po ukazaniu się powieści wiele elementów codziennego życia stało się niezrozumiałych dla czytelników.
4. Wspomnienia i korespondencja współczesnych świadczą o psychologicznej trafności opisu bohaterów „Eugeniusza Oniegina”. Dosłownie dziesiątki osób wierzyło, że Aleksander Siergiejewicz „zarejestrował” ich w powieści. Ale niesławny Wilhelm Küchelbecker poszedł dalej. Według Kyukhli Puszkin przedstawił się na obrazie Tatiany.
5. Pomimo oczywistych, naciąganych wniosków Kuchelbeckera, Puszkin jest jednym z głównych bohaterów własnej powieści. I to jest szczególny urok pracy. Autor na bieżąco wtrąca się ze swoimi uwagami, wyjaśnieniami i wyjaśnieniami, nawet jeśli w ogóle nie jest to wymagane. Spacerując po okolicy, Puszkinowi udaje się wyśmiewać szlachetne zwyczaje, wyjaśniać działania bohaterów i komunikować swój stosunek do nich. A wszystkie te eskapady wyglądają bardzo naturalnie i nie rozrywają materii narracji.
6. Często wspominane w powieści długi, zastawy itp., W latach powieści były plagą nie tylko szlachty mieszczańskiej, ale i bogatej. Pośrednio winę za to ponosiło państwo: szlachta wzięła z Banku Stanowego pieniądze na zabezpieczenie majątków i chłopów pańszczyźnianych. Kredyt się skończył - brali nowy, na następny majątek lub kolejne „dusze”. Korzystano również z pożyczek prywatnych w wysokości 10-12% rocznie.
7. Oniegin nigdzie nie służył przez jeden dzień, co było tylko teoretycznie możliwe. Jak zwykle szlachta poszła do wojska. Służba cywilna, z wyjątkiem wielu dziedzin, takich jak dyplomacja, była mniej ceniona, ale prawie wszyscy gdzieś służyli. Szlachcice, którzy zrezygnowali po kilku latach służby, byli postrzegani w społeczeństwie krzywo i wrogo wobec władzy. Na stacjach pocztowych zapewniono im minimum koni i co nie mniej ważne.
8. Rozdział XXXIX w części siódmej nie został pominięty i nie jest sczerniały przez cenzurę - wprowadził go Puszkin, aby wzmocnić wrażenie o długości podróży Larinów do Moskwy.
9. O transporcie: jedź „na własną rękę” - używaj własnych koni i powozów. Długi, ale tani. „Na poczcie” - zmieniać konie na specjalnych stacjach pocztowych, gdzie być może ich nie ma, a przepisy były dość surowe. Droższy, ale generalnie szybszy. „Załoga wyładowcza” - ówczesny samochód zagraniczny. „Wóz bojarski” - bryczka saniami. Po przyjeździe do Moskwy wozy były ukrywane i wynajmowano wagony „cywilizowane”.
Wagonów ze śniegiem się nie boją. Możesz od razu zobaczyć ...
10. Onegin nie bez powodu spaceruje wzdłuż nasypu o godzinie pierwszej. W tym czasie cesarz Aleksander I odbył swój niezmienny spacer, który przyciągnął na nasyp setki przedstawicieli świata.
11. „Nie ma więcej miejsca na spowiedzi ...” niż piłka. Rzeczywiście, praktycznie jedynym miejscem, w którym młodzi ludzie mogli rozmawiać bez nadzoru i wścibskich uszu, była sala balowa. Prowadzenie piłek i zachowanie uczestników były ściśle regulowane (w rozdziale 1 Oniegin pojawia się na balu na wysokości mazurka, czyli jest niedopuszczalnie późno), ale taniec umożliwiał niejako wyciszenie się w hałaśliwym tłumie.
12. Z analizy pojedynku Oniegina z Leńskim i okoliczności go poprzedzających wynika, że kierownik pojedynku Zaretsky z jakiegoś powodu był zainteresowany krwawym wynikiem. Zasady instruowały menadżera, aby próbował osiągnąć pokojowy wynik na każdym z kilku etapów poprzedzających właściwy pojedynek. Nawet na miejscu walki, gdy Oniegin spóźnił się o godzinę, Zaretsky mógł odwołać pojedynek (regulamin dopuszczał nie więcej niż 15 minut opóźnienia). A zasady samego strzelania - zbiegające się do 10 kroków - były najbardziej okrutne. W takich walkach obaj uczestnicy często cierpieli.
13. Jeśli chodzi o stosunek Oniegina do Leńskiego, który autor określa jako miłość, nie jest dla nas jasne, dlaczego Oniegin nie strzelił wyzywająco obok? Jewgienij nie miał takiego prawa. Strzał w powietrze był już pretekstem do pojedynku, gdyż pozbawiał wroga wyboru - w tamtych czasach rzecz nie do przyjęcia. Cóż, przed strzałem Oniegina pojedynkowcy przeszli 9 kroków (najpierw 4, potem 5 kolejnych), czyli zostało tylko 14 kroków między nimi - śmiertelna odległość, jeśli gniew Leńskiego jest zbyt silny.
10 kroków stąd ...
14. Młody Oniegin, który dopiero co przybył do Petersburga, ostrzygł włosy „w najnowszy sposób”. Wtedy była to krótka fryzura w stylu angielskim, za którą francuscy fryzjerzy wzięli 5 rubli. Dla porównania: ziemiańska rodzina, przeprowadzająca się na zimę z Niżnego Nowogrodu do Petersburga własnym transportem, mieści się w cenie 20 rubli, podróżując dwudziestoma wagonami i wagonami. Średni czynsz od chłopa pańszczyźnianego wynosił 20-25 rubli rocznie.
15. W zwrotce X rozdziału 2 Puszkin po mistrzowsku wyśmiewa rymy pospolite wśród klasycystycznych poetów: „księżyc jest czysty”, „posłuszny, prostolinijny”, „spokojny, łagodny”, „kolor - lata” itd.
16. O książkach wspomniano w powieści tylko trzy razy, a są to dzieła 17 autorów bez jakiejkolwiek usystematyzowania.
17. Nieznajomość języka rosyjskiego przez szlachtę w XIX wieku jest obecnie uważana za powszechną. Tak więc Tatiana Puszkina „bardzo słabo znała rosyjski”. Ale to nie jest takie proste. Literacki język rosyjski był wówczas bardzo ubogi pod względem liczby utworów. Współcześni wspominają o „Historii” Karamzina i kilku dziełach literackich, a literatura w językach obcych była bardzo zróżnicowana.
18. Niewinna wzmianka o stadach kawki na krzyżach moskiewskich kościołów wzbudziła gniew metropolity Filareta, który napisał o tym do odpowiedzialnego za cenzurę A. Kh. Benkendorfa. „Prześladowca Puszkina”. Wezwany przez szefa III oddziału cenzor powiedział Benckendorffowi, że kawki siedzące na krzyżach z większym prawdopodobieństwem wchodzą w zakres kompetencji szefa policji niż poety czy cenzora. Benckendorff nie drażnił Filareta i po prostu napisał, że sprawa nie jest warta uwagi tak wysokiego hierarchii.
A.Benckendorff bez końca siał zgniliznę przeciwko Puszkinowi, spłacając swoje długi i broniąc się przed kościołem lub cenzurą
19. Pomimo próśb publiczności i oburzenia krytyków (później Bieliński w artykule krytycznym zadał 9 pytań retorycznych z rzędu na ten temat), Puszkin nie ukończył fabuły Eugeniusza Oniegina. I to nie dlatego, że zamierzał napisać „Eugeniusza Oniegina-2”. Już w wierszach poświęconych śmierci Leńskiego autor odrzuca z góry ustalenie jakiegokolwiek życia. Dla każdego czytelnika zakończenie „Eugeniusza Oniegina” powinno było być indywidualne w zakresie jego zrozumienia dzieła.
20. Istnieje podobno dziesiąty rozdział „Eugeniusza Oniegina”, opracowany przez fanów z ocalałych szkiców Puszkina. Sądząc po treści, wielbiciele poety nie byli zadowoleni z patosu głównej części powieści. Uważali, że Puszkin boi się cenzury i represji, dlatego zniszczyli tekst, który udało im się przywrócić dzięki heroicznej pracy. W istocie istniejący „10 rozdział” „Eugeniusza Oniegina” w ogóle nie odpowiada głównemu tekstowi powieści.
