Los miast jest równie nieprzewidywalny, jak losy jednostek. W 1792 roku Katarzyna II nadała Kozakom Czarnomorskim ziemię od Kubania do Morza Czarnego i od miasta Yeisk do Łaby. Typowa granica - gdziekolwiek spojrzysz - nagi step. Okaże się - cześć i chwała Kozakom, to nie zadziała - ktoś inny ruszy do pacyfikacji.
Zrobili to Kozacy. Niecałe sto lat później Ekaterinodar, jak nazwali go Kozacy na cześć cesarzowej, zamienił się w jedno z największych miast południowej Rosji. Następnie, już pod rządami sowieckimi, Krasnodar (przemianowany w 1920 roku) rozwijał się tak szybko, że zaczął deptać po piętach Rostów, który był uważany za południową stolicę.
W XXI wieku Krasnodar wciąż się rozwija i zyskuje na znaczeniu. Miasto albo już stało się milionerem, albo wkrótce nim stanie. Ale nie chodzi nawet o liczbę mieszkańców. Rośnie znaczenie gospodarcze i polityczne Krasnodaru. Te czynniki, w połączeniu z dość sprzyjającym klimatem, pomimo nieuniknionych trudności w rozwoju, czynią miasto atrakcyjnym miejscem do życia. Jakie są najważniejsze atrakcje stolicy regionu Kuban?
1. Krasnodar leży na 45. równoleżniku, zamierzają nawet postawić w mieście odpowiedni znak pamiątkowy. Nie mniej wiadomo, że dla Rosji Krasnodar i sąsiednie terytoria to błogosławione południe, dokąd chętnie by się przemieszczały miliony Rosjan. Ale wszystko na świecie jest względne. Na tym samym 45 równoleżniku w Stanach Zjednoczonych, według lokalnych standardów, żyją prawdziwi mieszkańcy północy, ponieważ są to obszary na granicy Stanów Zjednoczonych i Kanady, gdzie prawie każdej zimy występują dziesięciostopniowe przymrozki i śnieg. Dla Kanadyjczyków 45 równoleżnik jest synonimem słońca i ciepła. W Azji 45 równoleżnik przebiega przez żyzne doliny środkowoazjatyckie oraz przez martwe stepy i pustynie. W Europie są to południe Francji, północ Włoch i Chorwacja. Dlatego uważanie 45 równoleżnika za „złoty” nie jest sprawiedliwe. Maksimum to „złoty środek” - nie Norylsk, ale są miejsca o lepszym klimacie.
2. W 1926 r. Władimir Majakowski dwukrotnie odwiedził Krasnodar. Wrażenia ze swojej pierwszej wizyty w lutym poeta odzwierciedlał w krótkim wierszu opublikowanym w magazynie Krokodil pod kąśliwym tytułem „Wilderness of the Dog”. Tytuł wiersza został podany w redakcji, ale wtedy publiczność nie wdała się w zawiłości wydawnicze. Podczas drugiej wizyty Majakowskiego w Krasnodarze w grudniu w hali doszło do potyczki z poetą przemawiającym ze sceny (zjawisko normalne w tamtych latach). Majakowski, który ani słowem nie sięgnął do kieszeni, w odpowiedzi na uwagę o „niezrozumiałości” jego wierszy, przebił: „Twoje dzieci zrozumieją! A jeśli nie rozumieją, to znaczy, że wyrośnie jak dęby! ” Ale od tego czasu wiersz został opublikowany pod nazwami „Krasnodar” lub „Stolica Sobaczkiny”. W Krasnodarze było naprawdę dużo psów, które swobodnie biegały po mieście. Kilkadziesiąt lat później odwołano „Doktora św. Bernarda”. Pies należący do znanego lekarza mógł pójść do teatru na przedstawienie lub do instytucji na spotkaniu. W 2007 roku na rogu ul. Red i Mira postawili pomnik psom z cytatem z wiersza Majakowskiego.
3. Herbata Krasnodar do niedawna była najbardziej wysuniętą na północ herbatą na świecie, która była produkowana na poważną skalę (w 2012 roku herbatę z powodzeniem uprawiano w Anglii). Próbowali sadzić herbatę na północnych stokach Kaukazu od połowy XIX wieku, ale bezskutecznie - herbatę pili, ale zamrażali w ostre zimy. Dopiero w 1901 r. Były pracownik gruzińskich plantacji herbaty, Judah Koshman, z powodzeniem zasadził herbatę na terytorium, które jest obecnie częścią Terytorium Krasnodarskiego. Początkowo wyśmiewano się z Koshmana, a kiedy zaczął sprzedawać swoją herbatę po rublu za funt, zaczęli go rujnować - herbata kosztowała co najmniej 4-5 rubli za kilogram, czyli ponad 2 ruble za funt. Masowa produkcja herbaty Krasnodar nastąpiła dopiero po rewolucji. Uzyskuje się wysokiej jakości herbatę Krasnodar o różnych odcieniach smaku, a Związek Radziecki wyeksportował ją za dziesiątki milionów rubli. Ówczesna substytucja importu prawie zrujnowała herbatę - w latach 70. i 80. herbata musiała rosnąć coraz bardziej, aby zastąpić import za obcą walutę. Wtedy powstała opinia o szczególnie niskiej jakości herbaty Krasnodar. W XXI wieku przywracana jest produkcja herbaty Krasnodar.
4. Mieszkańcy Krasnodaru lubili straszyć się 5-punktowym trzęsieniem ziemi, które rzekomo mogło zniszczyć tamę na Morzu Kubańskim. Objętość wody w tym zbiorniku jest taka, że woda zmyje nie tylko dwie trzecie Krasnodaru, ale wszystko inne, co napotka na drodze do Morza Czarnego. Jednak ostatnio popularność zyskała kontynuacja scenariusza - wpadająca do morza woda popchnie płytę tektoniczną azowsko-czarnomorską z uwolnieniem i późniejszymi eksplozjami kosmicznych objętości siarkowodoru. A na świecie, jak od dawna wiadomo, śmierć jest czerwona.
5. Obecnie nieskończenie przebudowywany stadion „Dynamo” został zbudowany w 1932 roku. W czasie okupacji hitlerowcy zamienili go na obóz jeniecki. Po wyzwoleniu Krasnodaru i rozpoczęciu pospiesznej odbudowy przemysłu i sektora mieszkaniowego nie było czasu na stadiony. Restaurację „Dynamo” rozpoczęto dopiero w 1950 roku. Dzięki rzadkiej wówczas technologii montażu trybun z prefabrykatów żelbetowych oraz metodzie budownictwa ludowego - mieszkańcy Krasnodaru, zarówno starzy, jak i młodzi, przyjeżdżali na stadion w dogodnym dla siebie czasie - sprawa została zakończona w półtora roku. W maju 1952 roku pierwszy sekretarz komitetu regionalnego KPZR Nikołaj Ignatow, który zainicjował odbudowę, uroczyście otworzył odnowiony stadion. Dom Sportu „Dynamo” z basenem powstał w 1967 roku.
6. 4 października 1894 roku na ulicy Krasnej zapalono pierwsze światła elektryczne. Na początku maja 1895 roku Jekaterinodar nabył własną centralę telefoniczną. 11 grudnia 1900 roku Jekaterynodar stał się 17. miastem Imperium Rosyjskiego, w którym zaczął kursować tramwaj. Serwis trolejbusowy w mieście został uruchomiony 28 lipca 1950 r. Gaz ziemny pojawił się w sektorze mieszkaniowym Krasnodaru 29 stycznia 1953 r. 7 listopada 1955 r. Rozpoczęło nadawanie centrum telewizyjne w Krasnodarze (było to tzw. Małe, testowe centrum telewizyjne - w całym mieście działało wówczas 13 odbiorników telewizyjnych, a cztery lata później oddano do użytku centrum telewizyjne Big).
7. Kolej mogła przyjechać do ówczesnego Jekaterynodaru w 1875 r., Ale prawa kapitalistycznej gospodarki rynkowej ingerowały. Projekt ustawy o budowie linii kolejowej Rostów-Władykaukaz został zatwierdzony w 1869 roku. W spółce akcyjnej utworzonej w celu budowy i późniejszej eksploatacji drogi większość udziałów należała do państwa. Prywatni „inwestorzy” zamierzali zarobić na budowie drogi, a po jej ukończeniu sprzedać ją po wygórowanych cenach (lobbyści byli już przeszkoleni) do tego samego państwa. Formalnie umowa koncesyjna istniała do 1956 r., Ale nikt nie myślał o tym poważnie. Dlatego kolej budowano szybciej i taniej. Po co wydawać pieniądze na zakup drogiej ziemi w Jekaterynodarze, skoro można poprowadzić drogę przez pustkowia, gdzie ziemia jest warta grosza? W efekcie nowo otwartą drogą nie było nikogo, kto by jechał i nie miał nic do dźwigania - minęła wszystkie centra Kaukazu Północnego. Dopiero w 1887 roku przedłużono linię kolejową do Jekaterynodaru.
8. Pochodzący z Jekaterynodaru, który pobierał zaledwie czteroletnie wykształcenie w Szkole Sprzedawców, opracował metodę fotografowania światła emitowanego przez atomy, którą nazwano jego imieniem - „Efekt Kirliana”. Semyon Kirlian urodził się w dużej ormiańskiej rodzinie i od dzieciństwa był zmuszany do pracy. Złote dłonie w połączeniu z bystrym umysłem uczyniły go niezastąpionym panem całego Krasnodaru. Dla drukarni wykonał piec, który pozwalał drukarzom na samodzielne odlewanie wysokiej jakości czcionek. Za pomocą swojej magnetycznej instalacji ziarno zostało oczyszczone z wysoką jakością w młynach. Oryginalne rozwiązania Kirliana sprawdziły się w przemyśle spożywczym i medycynie. Widząc słabą poświatę między elektrodami aparatu fizjoterapeutycznego w szpitalu, Siemion Dawidowicz zaczął fotografować różne obiekty w tym blasku. Zauważył, że taki blask można wykorzystać do zdiagnozowania stanu osoby. Bez wsparcia rządu Kirlian i jego żona Valentina, która pomagała mężowi w pracy, kontynuowali badania przez dziesięciolecia, aż do śmierci wynalazcy w 1978 roku. Współczesny szum wokół „efektu Kirliana” z identyfikacją aur itp. Nie ma nic wspólnego z wybitnym obywatelem Krasnodaru.
9. Samuil Marshak, jak sam przyznaje, został pisarzem dziecięcym w Jekaterynodarze. Podczas wojny domowej najpierw wysłał swoją rodzinę do tego miasta, a potem sam się przeprowadził. Pomimo tego, że Jekaterinodar kilkakrotnie przechodził z białego na czerwony i odwrotnie, miasto tętniło życiem kulturalnym. Co więcej, wrzenie to nie zależało od koloru flagi nad miejscami publicznymi - zarówno czerwoni, jak i biali podpisywali z jednej strony rozkazy egzekucyjne, a drugą mogli otwierać pisma literackie, a nawet teatry. 18 lipca 1920 roku w Teatrze Dziecięcym, zorganizowanym przez Marshaka i jego dziewczynę Elizawetę Wasiljewą, odbyła się premiera sztuki Samuila Yakovlevicha „Latająca skrzynia”. „Dom kota” i „Opowieść kozła” również powstały w Jekaterynodarze, ale już pod rządami ZSRR.
10. Zaskakujące jest to, że pomimo obecności hiperboloidalnej wieży Władimira Szuchowa w Krasnodarze, miasto nadal nie ma żadnego wizualnego symbolu. Herb miasta wygląda bardziej jak farsa dla miłośników heraldyki niż personifikacja Krasnodaru. Ale wyjątkowa wieża ze zbiornikiem na wodę, zbudowana w 1935 roku, chciała nawet zostać zburzona. Do tego nie doszło i teraz wieża jest otoczona z trzech stron zabudową centrum handlowego „Galeria Krasnodar”. Jako emblemat pasował do tej pory tylko miejskiemu przedsiębiorstwu Vodokanal. Wieża zagrzmiała w całym Krasnodarze w 1994 roku, kiedy jedna z lokalnych gazet „ujawniła” nielegalną hodowlę krokodyli w zbiorniku. Podobno podczas próby transportu krokodyle uciekły i teraz osiedliły się w Kubanie. Wiara w słowo drukowane była wtedy tak silna, że w środku lata plaże były puste.
11. Wraz z pomnikami prawdziwych ludzi w Krasnodarze stawia się pomniki i tablice pamiątkowe ku czci najbardziej nieoczekiwanych postaci i wydarzeń. Obok pomnika artysty Ilyi Repina, który wykonał główną część prac przygotowawczych do obrazu „Kozacy piszą list do sułtana tureckiego” w Krasnodarze, znajduje się także pomnik właśnie tym Kozakom - bohaterom obrazu. Ilya Ilf nigdy nie była w Krasnodarze, a Jewgienij Pietrow spędził w mieście zaledwie kilka dni w czasie wojennej zawieruchy 1942 roku. Ich główny bohater literacki, Ostap Bender, również nigdy nie był w Krasnodarze, aw mieście znajduje się pomnik dowcipnego oszusta. W mieście znajdują się pomniki bezimiennego Gościa i Pirata, portfel, Shurik i Lida z nieśmiertelnej komedii „Operacja Y” i inne przygody Shurika.
12. Jedynie oficjalna populacja Krasnodaru w ostatnim dziesięcioleciu stale rosła o 20-25 000 osób rocznie. Wielu postrzega to jako powód do dumy: Krasnodar albo stał się (22 września 2018 roku był nawet uroczyście obchodzony, ale potem Rosstat to poprawił) lub wkrótce zostanie milionerem! Jednak taki wzrost liczby ludności był katastrofą nawet w latach gospodarki planowej, w warunkach rynkowych stwarza problemy, które w zasadzie wydają się nierozwiązywalne. Dotyczy to również sytuacji na drogach. Korki powstają zimą i latem, podczas deszczu i suchej pogody, w godzinach szczytu, a nawet w wyniku drobnych wypadków drogowych. Sytuację pogarsza obrzydliwy stan kanałów burzowych - po mniej lub bardziej ulewnych deszczach Krasnodar może chwilowo zmienić nazwę na Wenecję. W rosnącej populacji brakuje szkół (w niektórych szkołach są analogie z klasami do litery „F”) i przedszkoli (liczba grup sięga katastrofalnie 50 osób). Wydaje się, że władze próbują coś zrobić, ale ani szkoły, ani przedszkola, ani drogi nie da się szybko zbudować. I potrzeba ich dziesiątek ...
13. Krasnodar to miasto sportowe. Oczywiście w ostatnich latach dzięki Siergiejowi Galitskiemu miasto w sporcie kojarzy się z FC Krasnodar. Założony w 2008 roku klub przeszedł wszystkie stopnie rosyjskiej hierarchii piłkarskiej. W sezonach 2014/2015 i 2018/2019 „Byki”, jak nazywa się zespół, zajęły trzecie miejsce w rosyjskiej Premier League. Krasnodarowi udało się też zostać finalistą Pucharu Rosji i awansować do fazy play-off Ligi Europy. Był finalistą Pucharu Rosji i innego krasnodarskiego klubu „Kuban”, ale z powodu problemów finansowych istniejący od 1928 roku zespół został rozwiązany w 2018 roku. Koszykówka Klub „Lokomotiw-Kuban” dwukrotnie został zwycięzcą Pucharu Rosji i zwycięzcą VTB United League, w 2013 roku wygrał Eurocup, aw 2016 został trzecim laureatem Euroligi. Męski klub piłki ręcznej SKIF oraz męskie i żeńskie drużyny siatkówki Dynamo grają w czołowych rosyjskich ligach.
14. Lotnisko Krasnodar, które niedawno zostało nazwane imieniem Katarzyny II, również nosi imię Pashkovsky. Bramy powietrzne Krasnodaru znajdują się we wschodniej części miasta, niedaleko centrum - do Paszkowskiego można przyjechać trolejbusem. Pod względem liczby obsłużonych pasażerów lotnisko zajmuje 9 miejsce w Rosji. Ruch pasażerski na lotnisku w Paszkowskim ma wyraźną sezonowość - jeśli w miesiącach zimowych z jego usług korzysta nieco ponad 300 tysięcy osób, to latem liczba ta wzrasta do prawie pół miliona. Około 30 linii lotniczych obsługuje loty do rosyjskich miast, krajów WNP, a także do Turcji, Włoch, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Grecji i Izraela.
15. W walce o tytuł jednej ze stolic Rosji Krasnodar byłoby miło zaangażować operatorów filmowych w jej popularyzację. Do tej pory, szczerze mówiąc, nie rozpieszczali swoją uwagą pięknego południowego miasta. Słynne filmy, dla których ulice Krasnodaru służyły jako swego rodzaju, można policzyć na palcach jednej ręki. Są to przede wszystkim obie adaptacje trylogii Aleksieja Tołstoja „Chodzenie w agonii” (1974 - 1977, V. Ordynsky i 1956 - 1959, G. Roshal). Nakręcony w Krasnodarze dość znane filmy „Po mojej śmierci, obwiniaj Klavę K.” (1980), Pamiątka dla prokuratora (1989) i Piłkarz (1980). Ostatni film nakręcony w Krasnodarze również poświęcony jest piłce nożnej. To jest „Coach” Danili Kozlovsky.
16. W Krasnodarze jest prawdziwa łódź podwodna. Tak realne, że według zwykłego roweru na początku lat 80. pijana firma omal nie porwała (lub nawet porwała, ale szybko została złapana) łódź z doku. Łódź M-261 znajduje się w „Parku 30 lat zwycięstwa”. Po odpisaniu została przeniesiona do Krasnodaru z Floty Czarnomorskiej. W latach 90. muzeum zostało zamknięte, a łódź znajdowała się w opłakanym stanie. Następnie został przyciemniony i połatany, ale prace muzeum nie zostały wznowione.
17. Najnowszą perłą Krasnodaru jest stadion o tej samej nazwie. Budowę sfinansował właściciel klubu piłkarskiego „Krasnodar” Siergiej Galicki. Budowa stadionu trwała dokładnie 40 miesięcy - budowa rozpoczęła się w kwietniu 2013 r., A zakończyła we wrześniu 2016 r. Krasnodar został zaprojektowany w Niemczech, budowały go firmy tureckie, a logistykę wewnętrzną i zewnętrzną rozwinęły firmy rosyjskie. Stadion Krasnodar może pomieścić ponad 34 tysiące widzów i jest uważany za jeden z najlepszych stadionów na świecie w swojej klasie. Zewnętrznie przypomina rzymskie Koloseum. Do stadionu przylega elegancki park, którego budowa była kontynuowana po otwarciu stadionu piłkarskiego. Koszt parku jest porównywalny z ceną stadionu - 250 milionów dolarów w porównaniu do 400 dolarów.
18. Podczas gdy wszędzie w Rosji tramwaj jest uznawany za nieopłacalny środek transportu, co ma konsekwencje dla linii tramwajowych, w Krasnodarze udaje im się nawet dotować inny transport kosztem tramwaju.Ponadto Krasnodar planuje w najbliższych latach wybudować ponad 20 km nowych linii tramwajowych i kupić 100 nowych wagonów. Jednocześnie nie można powiedzieć, że tramwaj w Krasnodarze był w jakiś sposób supernowoczesny. Jest kilka nowych samochodów, na każdym przystanku nie ma urządzeń elektronicznych, takich jak GPS, a płatność (28 rubli) jest czasami przyjmowana gotówką. Jednak rozbudowana sieć linii, krótkie odstępy w ruchu oraz utrzymanie taboru i szyn sprawiają, że tramwaj pozostaje popularnym transportem miejskim.
19. W porównaniu z przytłaczającą większością rosyjskich miast klimat Krasnodaru jest doskonały. Silne mrozy są tutaj rzadkie, nawet w styczniu średnia temperatura wynosi +0,8 - + 1 ° С. Zwykle jest około 300 słonecznych dni w roku, opady rozkładają się dość równomiernie. Jednak z punktu widzenia komfortu sytuacja nie wygląda tak różowo. Wiosną i jesienią klimat w Krasnodarze jest bardzo dobry, ale latem, ze względu na dużą wilgotność i upały, lepiej nie wychodzić ponownie na zewnątrz. Klimatyzatory są masowo używane w pomieszczeniach, których sieci elektryczne i podstacje nie są w stanie wytrzymać. Zimą ze względu na tę samą wilgotność nawet minimalny mróz z wiatrem prowadzi do oblodzenia dróg, chodników, drzew i drutów.
20. Własny Majdan w Krasnodarze rozpoczął się 15 stycznia 1961 roku, na długo przed tym, zanim Majdan stał się głównym nurtem. Nazywał się "onizhedete" z Krasnodaru - Wasilij Gren - poborowy żołnierz, który próbował sprzedać na rynku śmieci biurowe. Został zatrzymany przez patrol wojskowy. Oburzony tłum próbował odeprzeć ofiarę reżimu. Strażnicy byli nieaktywni, a wydarzenia potoczyły się jak kula śnieżna. Tłum wpadł najpierw na warownię policyjną, a następnie na jednostkę wojskową, ale dopiero wtedy pojawiła się kolejna święta ofiara - licealista, który został rykoszetowany kulą wartownika w stronę jednostki wojskowej. Następnym celem oburzonych obywateli był komitet miejski partii. Tu natarcie zakończyło się sukcesem - partokraci uciekli przez okna, poszczególnym mieszkańcom udało się zagarnąć wiele przydatnych rzeczy do dalszej walki: dywany, krzesła, lustra, obrazy. Zmęczeni protestujący kładli się spać w budynku komitetu miejskiego. Tam rano zaczęto ich aresztować. Zidentyfikowano prowokatorów, wytoczono procesy i wydaje się, że wydali nawet kilka wyroków śmierci. Ale władze nie wyciągnęły żadnych wniosków - musieli poważnie strzelać w Nowoczerkasku.
