Przed rozpoczęciem rozmowy o kulturystyce, jak o fizycznym rozwoju mięśni ludzkiego ciała, nie można obejść się bez wyjaśnienia tej koncepcji. Prawie każdy sportowiec pracuje nad rozwojem własnych mięśni. Wyjątki, takie jak gracze w szachy lub mistrzowie pokera sportowego, stanowią znikomo mały procent.
Zdecydowana większość sportowców rozwija własne mięśnie w zależności od celu, do którego są przeznaczone. Oczywiście praca wykonywana jest w sposób złożony, ale zawsze są mięśnie o najważniejszym znaczeniu i mięśnie pomocnicze. Na przykład praca nóg jest bardzo ważna w boksie, ale kopnięcia nadal przynoszą sukces w tym sporcie. Istnieje szereg sportów, w których specyfika powtarzalnych ruchów pozwala wyrzeźbić prawidłową piękną sportową sylwetkę bez użycia specjalnych technik. Są to gimnastyka, pływanie, tenis i kilka innych rodzajów. Ale generalnie sporty wyczynowe charakteryzują się systematycznym rozwojem ciała z naciskiem na kluczowe dla tego sportu mięśnie.
Rozmowa skupi się na kulturystyce jako sztuce ze względu na sztukę, kiedy mięśnie rozwijają się w celu demonstracji, albo do siebie w lustrze, albo do dziewcząt na plaży, albo do wysokiego jury na mistrzostwach w kulturystyce. Oczywiste jest, że będzie to również obejmować opcje takie jak „napompuj sobie” lub „musisz umyć brzuch”.
Co charakterystyczne, ideolodzy i historycy kulturystyki nie dokonują takich rozróżnień. Zaczynają mówić o Milo z Croton, niosącym byka i innych sportowcach z czasów starożytnych. Jednocześnie za kulisami pozostaje fakt, że zarówno Milon, jak i inni przedstawiciele starożytnych sportów myśleli o pięknie postaci na ostatnim miejscu, chociaż Grecy mieli kult atletycznej sylwetki. Ten sam Milon, według szacunków, o wzroście 170 cm ważył około 130 kg. Celem sportowców uprawiających sport było zwycięstwo na igrzyskach olimpijskich. Takie zwycięstwo natychmiast nie tylko przyniosło człowiekowi chwałę i bogactwo, ale także podniosło go na stopnie hierarchii społecznej. Mniej więcej ta sama tradycja istniała do około 1960 roku w Stanach Zjednoczonych. Następnie, przedstawiając osobę przed wystąpieniem publicznym, zdecydowanie wspomniano, że był on mistrzem olimpijskim, medalistą igrzysk olimpijskich, a nawet członkiem kadry olimpijskiej USA, niezależnie od sportu. Wraz z szumem programu olimpijskiego i pojawieniem się tysięcy olimpijczyków tradycja ta zniknęła. W starożytnej Grecji olimpijczyk mógł zostać wybrany na najwyższe stanowiska. Ale nie ze względu na piękno ciała, ale z powodu ducha walki, roztropności i odwagi, bez których nie można wygrać igrzysk olimpijskich.
1. Historia kulturystyki zaczyna się od Królewca, gdzie w 1867 roku urodził się słaby i chorowity chłopiec o imieniu Friedrich Müller. Albo miał naturalnie żelazny charakter, albo jego rówieśnicy przesadzali, albo oba czynniki działały, ale już w okresie dojrzewania Frederick zaczął pracować nad własnym rozwojem fizycznym i wiele mu się to udało. Początkowo stał się niezwyciężonym zapaśnikiem w cyrku. Potem, gdy rywale się skończyli, zaczął demonstrować niespotykane dotąd sztuczki. Zrobił 200 pompek z podłogi w 4 minuty, jedną ręką ściskał sztangę ważącą 122 kilogramy, trzymał na piersi platformę z 8-osobową orkiestrą itp. W 1894 roku Friedrich Müller występujący pod pseudonimem Evgeny Sandov (jego matka była Rosjanką), pod nazwiskiem Eugene Sandow wyjechał do USA. Tam nie tylko występował z pokazami, ale także reklamował sprzęt sportowy, sprzęt i zdrową żywność. Po powrocie do Europy Sandow osiadł w Anglii, gdzie oczarował króla Jerzego V. W 1901 roku w Londynie pod patronatem króla odbyły się pierwsze na świecie zawody w atletycznej budowie - pierwowzór aktualnych mistrzostw w kulturystyce. Jednym z sędziów był znany pisarz Arthur Conan Doyle. Sandow promował kulturystykę w różnych krajach, podróżując w tym celu po całym świecie, a także opracował system ćwiczeń fizycznych dla żołnierzy brytyjskiej obrony terytorialnej. Zmarł „Ojciec kulturystyki” (jak to było napisane przez jakiś czas na jego nagrobku) w 1925 roku. Jego postać uwieczniona jest w pucharze, który corocznie odbiera zwycięzca turnieju „Mr. Olympia”.
2. Pomimo niesamowitej popularności siłaczy na całym świecie, jeszcze na początku XX wieku, teoria metod zwiększania masy mięśniowej była w powijakach. Na przykład Theodor Siebert uważany jest za rewolucjonistę w podejściu do treningu. Rewolucja polegała na zaleceniach, które są już znane nawet początkującym: regularny trening i powtarzanie ćwiczeń, dawkowanie obciążeń, wysokokaloryczna żywność z dużą ilością białka, unikanie alkoholu i palenia, luźna odzież do treningu, minimalna aktywność seksualna. Później Siebert został przeniesiony do jogi i okultyzmu, które nie były postrzegane tak aktywnie, a teraz jego idee znane są głównie z opowiadań innych autorów bez odniesienia do źródła.
3. Pierwszy wzrost popularności kulturystyki w Stanach Zjednoczonych związany był z Charlesem Atlasem. Ten włoski imigrant (prawdziwe nazwisko Angelo Siciliano) opracował izotoniczny system ćwiczeń. Dzięki temu systemowi, według Atlasa, stał się sportowcem od chudego chudego. Atlas niezręcznie i bezskutecznie reklamował swój system, dopóki nie spotkał Charlesa Romana, który zajmował się reklamą. Powieść prowadziła kampanię tak agresywnie, że po pewnym czasie cała Ameryka dowiedziała się o Atlasie. System jego ćwiczeń nigdy nie był udany, ale sam kulturysta był w stanie dobrze zarobić na zdjęciach do magazynów i kontraktach reklamowych. Ponadto czołowi rzeźbiarze chętnie zapraszali go do zasiadania w charakterze modeli. Na przykład Atlas pozował Alexanderowi Calderowi i Hermonowi McNeillowi, kiedy tworzyli pomnik George'a Washingtona wzniesiony na Washington Square w Nowym Jorku.
4. Być może pierwszym „czystym kulturystą”, który stał się gwiazdą bez promocji reklamowej, był Clarence Ross. Czysty w tym sensie, że przed nim wszyscy kulturyści doszli do tej formy z tradycyjnych zapasów lub sztuczek siłowych. Z drugiej strony Amerykanin zaczął angażować się w kulturystykę w celu uzyskania masy mięśniowej. Urodzony w 1923 roku sierota, wychowywał się w rodzinach zastępczych. W wieku 17 lat i wzrostu 175 cm ważył mniej niż 60 kg. Ross został odrzucony, kiedy zdecydował się dołączyć do Sił Powietrznych. Przez rok facet był w stanie przytyć niezbędne kilogramy i pojechał służyć do Las Vegas. Nie zrezygnował z kulturystyki. W 1945 roku wygrał turniej Mr. America, został gwiazdą magazynu i otrzymał szereg kontraktów reklamowych. To pozwoliło mu otworzyć własny biznes i nie polegać już na zwycięstwach w konkursach. Chociaż udało mu się wygrać jeszcze kilka turniejów.
5. Potężni sportowcy byli oczywiście poszukiwani w kinematografii, a wielu siłaczy wystąpiło w rolach epizodycznych. Jednak Steve Reeves jest słusznie uważany za pierwszą gwiazdę filmową wśród kulturystów. Bezpośrednio po drugiej wojnie światowej 20-letni amerykański kulturysta, który walczył już na Filipinach, wygrał kilka turniejów. Po zdobyciu tytułu „Mr. Olympia” w 1950 roku, Reeves zdecydował się przyjąć ofertę z Hollywood. Jednak nawet z jego danymi zajęło Reevesowi 8 lat, aby podbić świat kina, a nawet wtedy musiał wyjechać do Włoch. Popularność uczyniła go rolą Herkulesa w filmie „Wyczyny Herkulesa” (1958). Obraz „Wyczyny Herkulesa: Herkules i królowa Lidia”, który ukazał się rok później, potwierdził sukces. Po nich Reeves odgrywał role starożytnych lub mitycznych bohaterów we włoskich filmach. Jego kariera filmowa trwała dwa razy dłużej niż kariera kulturystów. Aż do samego pojawienia się na ekranie Arnolda Schwarzeneggera imię „Reeves” w kinie nazywano „napompowanym bandytą”. Był również znany w Związku Radzieckim - ponad 36 milionów radzieckich widzów obejrzało „The Feats of Herkules”.
6. Okres rozkwitu kulturystyki w Stanach Zjednoczonych rozpoczął się w latach sześćdziesiątych XX wieku. Od strony organizacyjnej bracia Wider wnieśli w to wielki wkład. Joe i Ben Weider założyli Federację Kulturystyki i zaczęli organizować różne turnieje, w tym Mr. Olympia i Mrs. Olympia. Joe Weider był również trenerem z najwyższej półki. Uczył się z nim Arnold Schwarzenegger, Larry Scott i Franco Colombo. Bracia Wider założyli własne wydawnictwo, które publikowało książki i czasopisma o kulturystyce. Sławni kulturyści byli tak popularni, że nie mogli chodzić po ulicach - natychmiast otoczył ich tłum fanów. Sportowcy czuli się mniej lub bardziej spokojnie tylko na wybrzeżu Kalifornii, gdzie ludzie są przyzwyczajeni do gwiazd.
7. Nazwisko Joe Gold grzmiało w latach sześćdziesiątych. Ten sportowiec nie zdobył żadnych tytułów, ale stał się duszą społeczności kulturystów w Kalifornii. Imperium Golda zaczęło się od jednej siłowni, a potem Gold's Gym zaczęło pojawiać się na całym wybrzeżu Pacyfiku. W salach Gold zaangażowane były prawie wszystkie gwiazdy kulturystyki tamtych lat. Ponadto sale Golda były popularne wśród różnego rodzaju kalifornijskich celebrytów, którzy uważnie obserwowali ich postacie.
8. Mówi się, że przed świtem jest najciemniej. W kulturystyce było odwrotnie - rozkwit bardzo szybko ustąpił miejsca dosłownie piekielnej ciemności. Już pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku w kulturystyce pojawiły się sterydy anaboliczne i inne równie smaczne i zdrowe produkty. W ciągu następnych dwudziestu lat kulturystyka stała się porównaniem ohydnych gór mięśni. Na ekranach wciąż były filmy z udziałem Steve'a Reevesa, który wyglądał jak zwykły, tylko bardzo silny i duży mężczyzna (objętość bicepsa - nieszczęśliwy 45 cm), a na salach kulturyści dyskutowali już o możliwości powiększenia obwodu bicepsa o półtora centymetra w ciągu miesiąca i zwiększenia masy mięśniowej o 10 kg. Nie oznacza to, że sterydy anaboliczne były nowe. Eksperymentowali z nimi w latach czterdziestych XX wieku. Jednak dopiero w latach 70. pojawiły się stosunkowo niedrogie i bardzo skuteczne leki. Sterydy anaboliczne są używane w sportach ćwiczeniowych na całym świecie. Ale w kulturystyce sterydy anaboliczne okazały się doskonałą przyprawą. Jeśli przyrost masy mięśniowej poprzez aktywność fizyczną ma skończoną granicę, anabolicy przesuwają tę granicę poza horyzont. Gdzie wątroba odmówiła, a krew zgęstniała tak bardzo, że serce nie mogło jej przepchnąć przez naczynia. Liczne choroby i zgony nikogo nie powstrzymały - w końcu sam Schwarzenegger brał sterydy i spójrz na niego! Anaboliki w sporcie zostały szybko zakazane, a ich wykorzenienie zajęło ponad 20 lat. A kulturystyka wcale nie jest sportem - dopóki nie znalazły się na liście zabronionych leków, aw niektórych miejscach w Kodeksie karnym, anaboliki przyjmowano dość otwarcie. A zawody kulturystyczne stały się interesujące tylko dla wąskiej grupy ludzi jedzących tabletki.
9. Na umiarkowaną skalę, przy odpowiednim podejściu do treningu i odżywiania, kulturystyka przynosi ogromne korzyści. Na zajęciach trenowany jest układ sercowo-naczyniowy, normalizuje się puls i ciśnienie krwi (trening niszczy cholesterol), w średnim wieku spowalniają procesy metaboliczne, czyli spowalnia starzenie się organizmu. Kulturystyka jest korzystna nawet z psychiatrycznego punktu widzenia - regularne ćwiczenia fizyczne mogą pomóc przezwyciężyć depresję. Ćwiczenia wpływają również pozytywnie na stawy i kości.
10. W Związku Radzieckim kulturystyka od dawna była traktowana jako kaprys. Od czasu do czasu organizowano konkursy piękności ciała pod różnymi nazwami. Pierwszy taki konkurs odbył się w Moskwie w 1948 roku. Georgy Tenno, pracownik Centralnego Instytutu Badań Naukowych Wychowania Fizycznego (pojawił się w książce A. Sołżenicyna „Archipelag Gułag” praktycznie pod własnym nazwiskiem - został skazany za szpiegostwo i spędził czas razem z przyszłym laureatem Nagrody Nobla) opracował i opublikował programy szkoleniowe, diety itp. W 1968 roku Tenno skonsolidował swoją pracę w książce Athleticism. Aż do upadku żelaznej kurtyny był to jedyny podręcznik dla kulturystów w języku rosyjskim. Zrzeszali się w licznych sekcjach, często pracując w halach sportowych Pałacu Kultury czy sportowych pałacach przedsiębiorstw przemysłowych. Uważa się, że prześladowania kulturystów rozpoczęły się na początku lat 70. W praktyce prześladowania te sprowadzały się do tego, że czas na siłowni, pieniądze na sprzęt i stawki trenerskie trafiały do priorytetowych typów, które przynoszą medale olimpijskie. Dla systemu radzieckiego jest to całkiem logiczne - najpierw interesy państwa, potem osobiste.
11. W kulturystyce sportowej zawody, podobnie jak w boksie, rozgrywane są według wersji kilku międzynarodowych federacji jednocześnie. Najbardziej autorytatywna jest Międzynarodowa Federacja Kulturystyki i Fitness (IFBB), założona przez braci Wider. Jednak co najmniej 4 kolejne organizacje również jednoczą znaczną liczbę sportowców i organizują własne zawody, określając mistrzów. A jeśli bokserzy sporadycznie przechodzą tzw. walki unifikacyjne, kiedy mistrzowskie pasy rozgrywane są naraz według kilku wersji, to w kulturystyce nie ma takiej praktyki. Istnieje również 5 międzynarodowych organizacji, do których należą sportowcy uprawiający kulturystykę „czystą”, bez stosowania sterydów anabolicznych i innych rodzajów dopingu. Nazwa tych organizacji zawsze zawiera słowo „naturalny” - „naturalny”.
12. Wejście do elity kulturystyki sportowej, w której kręcą się poważne pieniądze, nie jest łatwe nawet dla kulturysty na wysokim poziomie. Trzeba wygrać kilka krajowych i międzynarodowych konkursów kwalifikacyjnych. Dopiero wtedy można twierdzić, że specjalna komisja wyda sportowcowi Pro Card - dokument, który umożliwia mu udział w najważniejszych turniejach. Biorąc pod uwagę fakt, że kulturystyka jest dyscypliną absolutnie subiektywną (sukces zależy od tego, czy sędziowie polubią sportowca, czy nie), można bezbłędnie stwierdzić, że w elicie nie oczekuje się nowicjuszy.
13. Zawody kulturystyczne rozgrywane są w kilku dyscyplinach. Dla mężczyzn jest to kulturystyka klasyczna (góry mięśni w czarnych kąpielówkach), a dla fizyków - góry mniej mięśni w szortach plażowych. Kobiety mają więcej kategorii: kulturystyka kobieca, fitness ciała, fitness, bikini fitness i model fitness. Oprócz dyscyplin, uczestnicy rywalizacji podzieleni są na kategorie wagowe. Osobno odbywają się zawody dla dziewcząt, dziewcząt, chłopców i młodych mężczyzn, są tu też różne dyscypliny. W rezultacie pod auspicjami IFBB odbywa się co roku około 2500 turniejów.
14. Najbardziej prestiżowym konkursem dla kulturystów jest turniej Mr. Olympia. Turniej odbywa się od 1965 roku. Zwykle zwycięzcy wygrywają kilka turniejów z rzędu, pojedyncze zwycięstwa są bardzo rzadkie. Na przykład Arnold Schwarzenegger zdobył tytuł Mr.Olympia 7 razy między 1970 a 1980 rokiem. Ale nie jest rekordzistą - Amerykanie Lee Haney i Ronnie Coleman wygrali turniej 8 razy. Schwarzenegger ma rekordy dla najmłodszego i najwyższego zwycięzcy.
15. Rekordzistą świata w wielkości bicepsów jest Greg Valentino, którego obwód bicepsa wynosił 71 cm To prawda, wielu nie uznaje Valentino za rekordzistę, ponieważ zwiększył mięśnie poprzez wstrzyknięcie syntolu, substancji syntetyzowanej specjalnie w celu zwiększenia objętości mięśni. Synthol spowodował silne ropienie w Valentino, które musiało być leczone przez długi czas. Największy „naturalny” biceps - 64,7 cm - posiada egipski Mustafa Ishmael. Eric Frankhauser i Ben Pakulski dzielą tytuł kulturysty z największymi mięśniami łydek. Obwód mięśni łydek wynosi 56 cm Uważa się, że klatka piersiowa Arnolda Schwarzeneggera jest najbardziej proporcjonalna, ale pod względem liczb Arnie jest znacznie gorszy od rekordzisty Grega Kovacsa - 145 cm w porównaniu z 187.Kovacs ominął zawodników w obwodzie bioder - 89 cm - jednak Victor Richard wyprzedził go w tym wskaźniku. Obwód bioder silnego czarnego mężczyzny (waga 150 kg przy wzroście 176 cm) wynosi 93 cm.
