Konferencja w Teheranie

Konferencja w Teheranie - pierwsza w latach II wojny światowej (1939-1945) konferencja „wielkiej trójki” - przywódców 3 państw: Józefa Stalina (ZSRR), Franklina Delano Roosevelta (USA) i Winstona Churchilla (Wielka Brytania), która odbyła się w Teheranie od 28 listopada do 1 grudnia 1943

W tajnej korespondencji szefów 3 krajów użyto kryptonimu konferencji - „Eureka”.

Cele konferencji

Pod koniec 1943 r. Punkt zwrotny w wojnie na korzyść koalicji antyhitlerowskiej stał się dla wszystkich oczywisty. W konsekwencji konferencja była niezbędna do wypracowania skutecznej strategii zniszczenia III Rzeszy i jej sojuszników. Na nim zapadły ważne decyzje dotyczące zarówno wojny, jak i ustanowienia pokoju:

1. Alianci otworzyli drugi front we Francji;
2. Poruszenie tematu przyznania niepodległości Iranowi;
3. Początek rozważań nad kwestią polską;
4. Uzgodniono początek wojny między ZSRR a Japonią po upadku Niemiec;
5. Nakreślono granice powojennego porządku świata;
6. Osiągnięto jedność poglądów w odniesieniu do ustanowienia pokoju i bezpieczeństwa na całej planecie.

Otwarcie „drugiego frontu”

Głównym problemem było otwarcie drugiego frontu w Europie Zachodniej. Każda strona próbowała znaleźć własne korzyści, promując i nalegając na własnych warunkach. Doprowadziło to do długich dyskusji, które zakończyły się niepowodzeniem.

Widząc beznadziejność sytuacji na jednym z regularnych spotkań, Stalin wstał z krzesła i zwracając się do Woroszyłowa i Mołotowa, powiedział ze złością: „Mamy zbyt wiele rzeczy do zrobienia w domu, żeby tracić tutaj czas. Nic dobrego, jak to widzę, nie wychodzi. Nastąpił napięty moment.

W rezultacie Churchill, nie chcąc zakłócać konferencji, zgodził się na kompromis. Warto zauważyć, że na konferencji w Teheranie poruszono wiele kwestii związanych z problemami powojennymi.

Kwestia Niemiec

Stany Zjednoczone nawoływały do ​​fragmentacji Niemiec, a ZSRR - do zachowania jedności. Z kolei Wielka Brytania postulowała utworzenie Federacji Dunaju, w której miały znajdować się niektóre terytoria niemieckie.

W rezultacie przywódcy trzech krajów nie mogli dojść do porozumienia w tej sprawie. Później ten temat został podniesiony w Komisji Londyńskiej, do której zaproszono przedstawicieli każdego z 3 krajów.

Pytanie polskie

Roszczenia Polski w zachodnich regionach Białorusi i Ukrainy zostały zaspokojone kosztem Niemiec. Jako granicę na wschodzie zaproponowano wytyczenie linii warunkowej - linii Curzona. Należy zauważyć, że Związek Radziecki otrzymał jako odszkodowanie ziemię na północy Prus Wschodnich, w tym w Królewcu (obecnie Kaliningrad).

Struktura świata powojennego

Jedna z kluczowych kwestii konferencji w Teheranie, dotycząca akcesji ziem, dotyczyła państw bałtyckich. Stalin nalegał, aby Litwa, Łotwa i Estonia stały się częścią ZSRR.

Równocześnie Roosevelt i Churchill wzywali do przeprowadzenia procesu akcesyjnego w trybie plebiscytu (referendum).

Zdaniem ekspertów pasywne stanowisko szefów Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii faktycznie zezwalało na wejście krajów bałtyckich do ZSRR. Oznacza to, że z jednej strony nie rozpoznali tego wpisu, ale z drugiej nie sprzeciwili się mu.

Zagadnienia bezpieczeństwa w powojennym świecie

W wyniku konstruktywnych dyskusji przywódców Wielkiej Trójki na temat bezpieczeństwa na świecie Stany Zjednoczone wystąpiły z propozycją stworzenia organizacji międzynarodowej opartej na zasadach ONZ.

Jednocześnie kwestie militarne miały nie znajdować się w sferze zainteresowań tej organizacji. Tym samym różnił się od poprzedzającej ją Ligi Narodów i musiał składać się z 3 ciał:

• Wspólny organ złożony ze wszystkich członków Organizacji Narodów Zjednoczonych, który będzie przedstawiał zalecenia i zbierał się tylko w różnych miejscach, gdzie każde państwo może wyrazić swoją opinię.
• Komitet wykonawczy reprezentowany jest przez ZSRR, USA, Wielką Brytanię, Chiny, 2 kraje europejskie, jeden kraj Ameryki Łacińskiej, jeden kraj Bliskiego Wschodu i jedno z brytyjskich dominium. Taka komisja musiałaby zajmować się sprawami pozamilitarnymi.
• Komisja policyjna wobec ZSRR, USA, Wielkiej Brytanii i Chin, która będzie musiała czuwać nad zachowaniem pokoju, zapobiegając nowej agresji ze strony Niemiec i Japonii.

Stalin i Churchill mieli własne poglądy na ten temat. Sowiecki przywódca uważał, że lepiej jest utworzyć 2 organizacje (jedną dla Europy, drugą dla Dalekiego Wschodu lub świata).

Z kolei premier Wielkiej Brytanii chciał stworzyć 3 organizacje - europejską, dalekowschodnią i amerykańską. Później Stalin nie był przeciwny istnieniu jedynej światowej organizacji monitorującej porządek na planecie. W efekcie na konferencji w Teheranie prezydentom nie udało się osiągnąć żadnego kompromisu.

Zamach na przywódców „wielkiej trójki”

Dowiedziawszy się o zbliżającej się konferencji w Teheranie niemieckie kierownictwo planowało wyeliminowanie jej głównych uczestników. Operacja ta otrzymała nazwę kodową „Skok w dal”.

Jego autorem był słynny sabotażysta Otto Skorzeny, który swego czasu uwolnił Mussoliniego z niewoli, a także przeprowadził szereg innych udanych operacji. Skorzeny przyznaje później, że to jemu powierzono eliminację Stalina, Churchilla i Roosevelta.

Dzięki wysokoklasowym działaniom oficerów wywiadu radzieckiego i brytyjskiego przywódcom koalicji antyhitlerowskiej udało się dowiedzieć się o zbliżającym się zamachu na nich.

Wszystkie nazistowskie komunikaty radiowe zostały rozszyfrowane. Dowiedziawszy się o porażce, Niemcy musieli przyznać się do porażki.

Kilka filmów dokumentalnych i fabularnych zostało nakręconych na temat tej próby zamachu, w tym film „Teheran-43”. Alain Delon zagrał jedną z głównych ról na tej taśmie.

Zdjęcie z konferencji w Teheranie

Obejrzyj wideo: Droga do zwycięstwa - Historia podstawowa - Klasa 8 (Listopad 2024).